Aποσπάσματα από το ανέκδοτο βιβλίο του Γιώργου Κυπριωτάκη, "ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ".
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ ΣΎΣΤΗΜΑ
“Γιατί εγώ;” Σε κάθε δύσκολη στιγμή μας, σε κάθε μας σοβαρό πρόβλημα, κυτάζουμε τους γύρω μας, που δεν μαστίζονται από παρόμοια προβλήματα, ή έστω είναι πολύ λίγοι αυτοί που είναι στην ίδια θέση και ένα βαθύ παράπονο αναδύεται στην επιφάνεια.
“Γιατί εγώ ;”
Αλλά η απάντηση είναι καταπληκτικά απλή:
“Διότι εσύ ο ίδιος το διάλεξες”
Και εδώ δεν εννοούμε φυσικά μόνο τις περιπτώσεις που ξεκάθαρα παθαίνουμε κάτι σαν αποτέλεσμα κάποιας λανθασμένης επιλογής, αδυναμίας, ή έστω βλακείας μας, αλλά και όλες εκείνες που δεν υπάρχει η παραμικρή, οφθαλμοφανώς τουλάχιστον υπαιτιότητά μας, όπως π.χ σε ατυχήματα, ασθένειες, κοινωνικές αδικίες, αισθηματικά προβλήματα, αδιέξοδα κλπ. Και η “δίκαιη αγανάκτησή” σου σε “βγάζει από τα ρούχα σου”.
-Ε, όχι και εγώ το διάλεξα! Πώς είναι δυνατόν να διαλέξω την δυστυχία μου ; Δεν είμαι πια και τόσο ηλίθιος!”
Και όμως. Λίγη υπομονή και στην συνέχεια θα δούμε ότι όχι μόνο εμείς οι ίδιοι διαλέξαμε αυτό που είμαστε, αλλά προγραμματίσαμε και όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής μας, αυτούς που συναντήσαμε ή θα συναντήσουμε, την οποιαδήποτε καλή ή κακή σχέση μας, τους φίλους μας, τους εχθρούς μας, ακόμη και τους γονείς και τα παιδιά μας.
Στη συνέχεια της αναζήτησής μας, θα διαπιστώσουμε πως εμείς οι ίδιοι, ο καθένας για τον εαυτό του, μπορεί να δώσει την δική του απάντηση στα προαιώνια ερωτήματα της ανθρωπότητας: “Από που ερχόμαστε; Ποιοι είμαστε; Που πάμε;” και προ παντός στο “Γιατί είμαστε εδώ;” Τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ, γιατί βασανιζόμαστε μία ζωή, γιατί ζούμε στο κάτω κάτω.
Οι απαντήσεις άγνοιας των υλιστικών θεωριών δεν μας ικανοποιούν πια, άσε που κατά βάθος ποτέ δεν μας ικανοποίησαν.
Απεγνωσμένος, πεισματικός αρνητισμός, ήταν πάντα η άμυνά τους στην ίδια τους την αγωνία μπροστά στο απελπιστικό “τίποτα” που μας πρότειναν. “Είμαστε εδώ γιατί έτσι έτυχε και θα φύγουμε χωρίς να αφήσουμε κανένα ίχνος”. Έλεος! Ούτε καν στο όνομα της επιστήμης, που οι ίδιοι αναγόρευσαν σε ανώτατο θεό, δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή την παράλογη λογική της τυχαίας δημιουργίας από το τίποτα και της ολικής εξαφάνισης από τον υλικό, έστω, ενεργειακό όμως, κόσμο, τεραστίων ποσοτήτων ενέργειας που δημιουργήσαμε με την παρουσία μας στη γη. Τα ίδια τους τα μαθηματικά το αποκλείουν, το ίδιο όπως και ο κοινότερος νους.
Αλλά ούτε και οι νεφελώδεις απαντήσεις των θρησκειών (όσον αφορά τουλάχιστον το δογματικό μέρος και όχι το βαθιά εσωτεριστικό για τους πολύ λίγους), δεν μας δίνουν μια αρκετά ικανοποιητική απάντηση στις αγωνίες μας.
Όλες μιλούν για κάποιους θεωρητικούς, νοητούς “άλλους κόσμους” όπου υπόσχονται αμοιβές και καλοπέραση για τους πιστούς τους και απειλούν με φρικτές τιμωρίες και βάσανα για όποιον τολμήσει να τους αψηφήσει! Και εμείς οι ταλαίπωροι υποψήφιοι πιστοί, ποιόν να πρωτοπιστέψουμε; Παρασύρθηκα, θυμήθηκα τις εκλογές μας, αλλά οι αντιστοιχίες δεν είναι παραπάνω από σαφείς; Όμοια με φτηνούς πολιτικάντηδες τα διάφορα ιερατεία προσπαθούν με “θα” και υποσχέσεις, να μας προσελκύσουν σε κάθε είδους τυπικά και λατρείες και όλοι απαιτούν το ίδιο: Τυφλή “Πίστη”, δηλαδή την “Ψήφο μας, για να ανεβούν τα ποσοστά και οι μετοχές τους και να ισχυροποιηθούν στην πνευματική έστω “κυβέρνηση” του κόσμου. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, οι καθολικοί ιερείς επισκέπτονταν τις οικογένειες του “ποιμνίου τους” (στα νέα ελληνικά: “τα πρόβατα του κοπαδιού τους”) όταν περνούσε παραπάνω από χρόνος και δεν έκαναν καινούριο παιδί (!!!) για να τους ρωτήσουν τι συμβαίνει και δεν τους προμηθεύουν καινούριους πιστούς. Και έτσι είχαμε τις πολυμελείς οικογένειες των 25-35 παιδιών στην Ευρώπη των περασμένων αιώνων. Και σήμερα όμως δεν άλλαξαν πολλά. Ο έλεγχος γεννήσεων και τα προφυλακτικά καταδικάστηκαν τελεσίδικα από τον Πάπα, το Ισλάμ ολοένα και επεκτείνεται έστω και με τη βία κατά διαταγή του Προφήτη. Στη χώρα μας, όπως και σε κάθε χώρα του κόσμου αντίστοιχα, τα παιδιά που δεν ακολουθούν το “κρατούν” θρήσκευμα ή δεν έχουν βαπτισθεί, υποφέρουν τα πάνδεινα, τόσο από τους δασκάλους, όσο και από τους συμμαθητές τους με ολέθρια αποτελέσματα στην διάπλασή τους. Ας μη μιλήσουμε για άλλη μια φορά για τις χιλιάδες σφαγές και γενοκτονίες που έχουν γίνει (και δυστυχώς εξακολουθούν να γίνονται παντού) στο όνομα της “Πίστης” και στο όνομα κάποιου, αθώου ίσως, Θεού.
Όμως αρκετά ταλαιπωρηθήκαμε με τα διάφορα κατορθώματα παλαιών και νέων ιερατείων και καιρός είναι να πάρουμε κάποιες αποστάσεις, να γυρίσουμε στις όποιες πνευματικές ρίζες μας και στον εαυτό μας και ας προσπαθήσουμε να δώσουμε τις προσωπικές μας απαντήσεις στα ερωτήματα που μας καίνε καθημερινά. Απαντήσεις που θα έχουν καθαρά προσωπικό χαρακτήρα και όχι γενικό και αόριστο.
Απαντήσεις του τύπου: Γιατί είμαι αυτή τη στιγμή άρρωστος; Γιατί με βασανίζει το παιδί μου; Γιατί με πληγώνει ο σύντροφός μου; Γιατί έχω οικονομικά προβλήματα; Γιατί απέτυχα στις εξετάσεις; Γιατί τραβάω όσα τραβάω απ΄ τη ζωή; Γιατί δεν είμαι ποτέ ευχαριστημένος; Γιατί δεν είμαι ευτυχισμένος; Γιατί δεν μπορώ να κάνω τον άλλο ευτυχισμένο; Γιατί δεν μπορώ ν΄ αποκτήσω αυτόν που θέλω; Γιατί είμαι παχύς; Γιατί είμαι άσχημος; Γιατί με απάτησε ο σύντροφός μου; Γιατί αυτό; Γιατί το άλλο;
Αυτά είναι καθημερινά ρεαλιστικά ερωτήματα, που πραγματικά μας απασχολούν και μας βασανίζουν και στα οποία καλούμαστε απεγνωσμένα να δώσουμε πραγματικές ρεαλιστικές απαντήσεις που θα δώσουν κάποιες λύσεις και όχι πια “καφέ της παρηγοριάς” του τύπου “κάνε τώρα υπομονή και θα αμειφθείς αργότερα” και λοιπές παιδαριώδεις υπεκφυγές και άσχετες δικαιολογίες.
Σας υποσχέθηκα κάτι: να σας δείξω ότι εσείς “διαλέξατε” αυτό που είσαστε, όχι όμως και ότι φταίτε γι΄ αυτό.
Να σας δώσω απάντηση στα καυτά ερωτήματα, όχι όμως να σας την ταΐσω με το κουταλάκι στο στόμα. Τις απαντήσεις θα τις βρείτε μόνοι σας. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας δείξω το δρόμο. Δεν μπορείτε να μάθετε κάτι που δεν έχετε ήδη καταλάβει. Θυμηθείτε το σχολείο. Όταν δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε κάτι τότε στην χειρότερη περίπτωση το μαθαίναμε “απ΄ έξω, παπαγαλία”, όμως αυτό μας ήταν άχρηστο, γιατί ποτέ δεν μπορούσαμε να το χρησιμοποιήσουμε σωστά και πολύ γρήγορα το ξεχνούσαμε. Έτσι και τώρα. Κανείς δάσκαλος δεν μπορεί να σας μάθει κάτι που δεν είσαστε έτοιμοι γι΄ αυτό. Μπορεί μόνο να χρησιμεύσει σαν καταλύτης στο να συνειδητοποιήστε και να καταλάβετε κάτι που ήδη έχετε επεξεργαστεί και είσαστε έτοιμοι να το δεχθείτε.
Τόσο στο λογικό, όσο και στο υπερβατικό επίπεδο υπάρχει ένας ακατάλυτος νόμος: “Δεν μπορείς να πάρεις μια απάντηση, αν δεν έχεις θέσει προηγουμένως την αντίστοιχη ερώτηση, και δεν μπορείς να κάνεις μια ερώτηση αν δεν έχεις πάρει την προηγούμενη απάντηση και δεν μπορείς να πάρεις την προηγούμενη απάντηση, αν δεν έχεις θέσει την αντίστοιχη ερώτηση . . .” και πάει λέγοντας επ΄ άπειρον.
Εμείς λοιπόν θα ξεκινήσουμε από την αρχή να θέτουμε το ένα ερώτημα μετά το άλλο και να ψάχνουμε τις κατάλληλες για “μας” και όχι “και για τους άλλους” απαντήσεις.
Και σιγά σιγά θα προσπαθήσουμε να βγάλουμε μια άκρη που να μας ικανοποιεί, να μας ηρεμεί και να μας δίνει επιτέλους τη λύση που ζητάμε.
Ναι γίνεται, αρκεί να το θέλουμε πραγματικά.
Γιώργος Κυπριωτάκης 1995
Aποσπάσματα από το ανέκδοτο βιβλίο του Γιώργου Κυπριωτάκη, "ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ".
