Άρθρο του Γιώργου Κυπριωτάκη από το ανέκδοτο βιβλίο του <Το Σύστημα>
Ας εξετάσουμε τώρα ιδιαίτερα το φαινόμενο της μετενσάρκωσης στη θεωρία και στην πράξη:
Κατά την “κλασική Μεταφυσική”, παρά το γεγονός ότι αποτελεί τη θεωρητική της βάση, η Μετενσάρκωση “υπάρχει και δεν υπάρχει Και επειδή προσωπικά δεν μου αρέσουν καθόλου οι αφαιρετικές ασάφειες τύπου “Ζεν” που χρησιμοποιούν αφειδώς κάποιοι αρχαίοι και νέοι δάσκαλοι όταν αδυνατούν να εξηγήσουν θετικά κάποιο φαινόμενο, θα προσπαθήσω να δώσω μια πιο κατανοητή εξήγηση, καθότι η ακριβής έννοια της Μετενσάρκωσης είναι θεμελιώδης.
Πριν απ’ όλα, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε, ότι ο χρόνος αποτελεί μία καθαρά υλική διάσταση και σε τελική ανάλυση είναι θέμα οπτικής γωνίας του παρατηρητή (εδώ νοείται τόσο η υποκείμενη την μετενσάρκωση Πνευματοψυχή, όσο και οι παρατηρητές της, δηλαδή οι άλλοι συνάνθρωποί της). Με αυτή την προϋπόθεση η Μετενσάρκωση “υπάρχει και δεν υπάρχει”. Υπάρχει δηλαδή, εφ’ όσον ζούμε σε ένα υλικό σύμπαν και αποδεχόμαστε, για την προσωπική μας διευκόλυνση, την συμβατική έννοια του χρόνου: “παρελθόν, παρόν, μέλλον”, όμως δεν υπάρχει αν την παρατηρήσουμε μέσα από ένα “μη υλικό”, και συνεπώς “άχρονο” επίπεδο, όπου το “πριν, τώρα, μετά” έχουν χάσει εντελώς το νόημά τους και όπου όλες οι επί μέρους ενσαρκώσεις συμπτύσσονται σε ΜΙΑ μοναδική ύπαρξη, με αυτόνομη ακαριαία, αλλά άχρονη εξέλιξη.
Όμως αρκετά με την “βαριά θεωρία”, όπως και στην περίπτωση του χρόνου, για την διαλεκτικά κατανοήσιμη, καθημερινή μας διευκόλυνση, ας δεχτούμε προσωρινά τη συμβατική υλική μας υπόσταση, όπου η Μετενσάρκωση είναι μια απτή καθημερινή πραγματικότητα.
Η αρχική ιδέα της Μετενσάρκωσης (ή της Παλιγγενεσίας), υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να αναρωτιέται και να ερευνά το μυστήριο του θανάτου, αμφισβητώντας ότι είναι δυνατόν κάποια στιγμή να χάνεται όλη η ενέργεια και οι εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής. Αναλύσαμε ήδη το πόσο συχνά τη συναντάμε σε όλες τις αρχαίες θρησκείες και τα μυητικά μυστήρια. Μόνο κατά τους τελευταίους 14 αιώνες πολεμήθηκε στην Δύση από τον φανατισμό και τον δογματισμό για τα στενά συμφέροντα κάποιων ιερατείων, επιστρέφοντας στις μέρες μας μέσα από τις τελευταίες ανακαλύψεις της Κβαντομηχανικής και τους νέους απέραντους μαθηματικούς ορίζοντες που μας ανοίγονται καθημερινά με την αλματώδη εξέλιξη των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Εδώ αναφέρομαι, μεταξύ άλλων και στην θεωρία των “Ενοποιημένων Πεδίων” (πρώτη διατύπωση: Αϊνστάιν 1925-27), την ανακάλυψη των σωματιδίων J και C (απόδειξη τέταρτης ασθενικής δύναμης, N.Y. και Καλιφόρνια 1974) τις μαθηματικές πιθανότητες απείρων διαστάσεων, τις θεωρίες “Παραλλήλων Συμπάντων”, όπου και θα επανέλθω παρακάτω (πρώτη διατύπωση: από το διάσημο αστρονόμο Φρεντ Χόυλ) και τις εξισώσεις γραφικών παραστάσεων Mandelbrot, αλλά βεβαίως αυτά θα ξεπερνούσαν κατά πολύ τα όρια αυτού του βιβλίου (βλέπε επίσης το κεφ. περί Χρόνου).
Αν πρέπει να δώσουμε ένα ορισμό, θα ανατρέξω σε έναν από τους μεγαλύτερους εσωτεριστές του αιώνα μας, τον Γάλλο ερευνητή Dr. Gerard Encause, ή περισσότερο γνωστό στην Ελλάδα σαν Papus :
“Μετενσάρκωση είναι , η επιστροφή της πνευματικής Αρχής σε ένα νέο σαρκικό περίβλημα. Όσον αφορά τα ανθρώπινα πλάσματα, αυτό το περίβλημα είναι πάντοτε ανθρώπινο σώμα. Μπορεί κάνεις να ενσαρκωθεί είτε στον ίδιο πλανήτη όπου έζησε την τελευταία του ύπαρξη, είτε σε άλλο."
Εδώ θα πρέπει να συμπληρώσω ότι αυτό το τελευταίο, το καθορίζουν οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες μιας ενσάρκωσης, σύμφωνα με τις ειδικές καρμικές ανάγκες του ατόμου. Θα πρέπει ακόμη να τονίσουμε ότι δεν υπάρχει οπισθοδρομική εξέλιξη, δηλαδή επιστροφή σε μια κατώτερη πνευματική κατάσταση (Μετεμψύχωση σε ταλαντωτικά κατώτερες μορφικές εκδηλώσεις), αλλά μόνο πρόοδος, η στην χειρότερη περίπτωση στασιμότητα (λόγω υλικών προσκολλήσεων), που μπορεί να προξενήσει μπλοκάρισμα ακόμη και πολλών αιώνων (βλέπε λεπτομερή ανάλυση στο κεφ. για το Κάρμα).
Ο τελικός σκοπός αυτών των συνεχών μετενσαρκώσεων είναι πάντοτε ο ίδιος: Η Τελείωση (πνευματική και ψυχική) ή η “Φώτιση” για τους ανατολιστές ή η “Χριστοποίηση” κατά τον χριστιανισμό (που σημαίνει την ανάταση του ατόμου σε “Χριστικό επίπεδο” δηλαδή στο πνευματικό επίπεδο του Χριστού).
Πριν από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τη διαφορά μεταξύ Μετενσάρκωσης και Μετεμψύχωσης.
Μετενσάρκωση νοείται η διαδοχική μεταφορά της Ψυχής μέσα σε διαφορετικούς υλικούς φορείς, δηλαδή σε διαφορετικά σώματα (αρχ. ελλην: σαρκία), ήτοι σε διαφορετικές “ενσαρκώσεις” και εξελικτικά σε διαφορετικές “μετ-εν-σαρκώσεις”. Αυτή είναι και η σωστή χρήση του όρου!
Αντιστρόφως, η Μετεμψύχωση οριοθετεί την μετάβαση της Ψυχής από ένα ζωντανό σώμα σε ένα άλλο, επίσης ζωντανό, πράγμα που δεν αποκλείει κάποιες μορφές κατάληψης η κατοχής. Εδώ ας σημειώσουμε ότι υπάρχουν τόσο θετικές μορφές (όπως η πρόσκαιρη μετάβαση των αρχαίων Δρυίδων και των Αμερικανών Ινδιάνων μέσα σε ένα ζώο για να αντιληφθούν τον κόσμο μέσα από τις αισθήσεις του) όσο και αρνητικές (π.χ. καταληψία ή δαιμονισμός).
Δυστυχώς από άγνοια, σε πολλές μεταφράσεις ακόμη και σε λεξικά, συνήθως γίνεται αβασάνιστα και λανθασμένα ταύτιση των δύο αυτών όρων, με τη γενική έννοια της Μετενσάρκωσης, προσοχή λοιπόν γιατί η διαφορά είναι πολύ σοβαρή.
Ένα πολύ μεγάλο θέμα (στο οποίο θα επανέλθουμε αναλυτικότερα στο κεφ. για το Μεσοδιάστημα, στο κεφ. για το Κάρμα και στο κεφ. για το Προγραμματισμό), είναι αυτό της ελεύθερης επιλογής της ψυχής ως προς τον προγραμματισμό της επόμενης ενσάρκωσής της. Πράγματι η ψυχή (το αθάνατο μέρος του εαυτού μας) έχει τη δυνατότητα επιλογής όλων σχεδόν των παραμέτρων και προδιαγραφών που θα βοηθήσουν στην επίτευξη του (επί μέρους) σκοπού, αυτής της συγκεκριμένης ζωής. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εκτιμηθούν και να προγραμματιστούν όλες οι λεπτομέρειες των μαθημάτων, γεγονότων και των συναντήσεων της ζωής, ώστε το υλικό άτομο, με τη βοήθεια της τριπλής στάθμης: “λογική, διαίσθηση, συναίσθημα”, να μπορέσει να κάνει τις σωστές επιλογές, για την εκπλήρωση του προεπιλεγμένου σκοπού, αυτό ακριβώς είναι η “ελεύθερη βούληση” στο υλικό επίπεδο. Αν δεν γίνουν οι σωστές επιλογές τότε αρχίζει η παρέκκλιση από το σκοπό μας και η συνεπαγόμενη καθυστέρηση, και ο πραγματικά “χαμένος χρόνος”. Εδώ μπορούν ακόμη να γίνουν διάφορες διορθωτικές κινήσεις, ώστε να επανέλθουμε στη σωστή προγραμματισμένη πορεία. Όσο όμως οι λανθασμένες επιλογές συνεχίζονται, τόσο απομακρυνόμαστε από το σκοπό μας, το χάσμα γίνεται μεγαλύτερο, οι πιθανές διορθωτικές κινήσεις όλο και λιγότερες και δυσκολότερες με τελικό αποτέλεσμα, μετά από κάποιο σημείο, να μην είναι πια δυνατές, να αποκλεισθεί η επίτευξη του σκοπού της ζωής μας και να επέλθει ο φυσικός θάνατος, ακόμη και σε μικρή ηλικία, μια και η συνέχιση της ζωής θα μας είναι κυριολεκτικά άχρηστη. Αυτή είναι και η κύρια αιτία των περισσοτέρων πρώιμων θανάτων, ανεξάρτητα από τα φυσικά αίτια: ασθένεια, ατύχημα, φόνος κ.λ.π., οι άλλες περιπτώσεις συμβαίνουν κυρίως από ανεπαρκή προγραμματισμό και σπανιότατα ένεκα αλληλεπίδρασης στη ζωή των άλλων, όπου και πάλι έχει προγραμματιστεί από τους άλλους, ώστε ο πόνος από την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, να τους βοηθήσει να καταλάβουν κάτι άλλο και να πάρουν ένα δικό τους μάθημα.
Τα αίτια πού μπορούν να μας κάνουν να λοξοδρομήσουμε από το σκοπό μας, είναι κυρίως οι υλικές και οι εγωικές προσκολλήσεις.
Πολύ συχνά μπαίνει το ερώτημα σχετικά με το πόσες ζωές μπορεί να έχει ζήσει κάποιος, και αν είναι δυνατόν η παρούσα ζωή του να είναι η πρώτη του ενσάρκωση ;
Πρακτικά ο αριθμός των ζωών μας μέχρι την Τελείωση είναι πάρα πολύ μεγάλος (τουλάχιστον μερικές χιλιάδες, υπάρχουν και θεωρίες που μιλούν για δεκάδες χιλιάδων). Η περίπτωση να είναι για κάποιον η πρώτη του ζωή είναι πρακτικά αδύνατη, διότι θα έπρεπε να είναι σε πολύ πρωτόγονο επίπεδο (διανοητικά και συναισθηματικά). Οι πρώτες ζωές που έχω συναντήσει μέχρι τώρα αφορούσαν τελείως πρωτόγονες καταστάσεις, προανθρώπους, εποχή παγετώνων κ.ά.. Κατά πάσα πιθανότητα, η πρώτη μας ανθρώπινη ζωή, δηλαδή η πρώτη ζωή σε υλικό ανθρώπινο επίπεδο, πρέπει να έπεται από τη τελευταία μας ζωή σε ζωώδες επίπεδο. Αντίστοιχα, τη τελευταία μας ανθρώπινη, ζωή, πρέπει να ακολουθεί η πρώτη μας ουράνια, δηλαδή οπωσδήποτε μια ύπαρξη σε κάποιο ανώτερο πνευματικό επίπεδο. Ένα σημαντικό στοιχείο επάνω σ’ αυτό, μας παρέχει η ρήση του Ιησού: “Ο καλύτερος επάνω στη Γη είναι ο τελευταίος στους ουρανούς”.
Φυσικά δεν πρέπει να συγχέουμε τη πρώτη (ανθρώπινη πάντα) ζωή επάνω στο πλανήτη Γη με τη πρώτη ζωή σε Γήινο επίπεδο. Αυτό σημαίνει ότι είναι θεωρητικά δυνατό, να είχαμε κάποιες άλλες ενσαρκώσεις σε άλλους πλανήτες του ιδίου εξελικτικού επιπέδου με τη Γή, και μετά να ήρθαμε, ήδη μερικώς εξελιγμένοι στη Γη! (βλέπε κεφ. για πλανητικό Κάρμα)
Τα σχετικά στοιχεία που διαθέτουμε ακόμη και ως προς τον ελάχιστο αριθμό ζωών, είναι πολύ ασαφή. Οι διάφορες θεωρίες του εσωτερικού Χριστιανισμού μιλούν για 33, για 36 ή για 39 ελάχιστες ενσαρκώσεις, όσες δηλαδή (υποθετικά πάντοτε) ήταν οι ενσαρκώσεις του Ιησού Χριστού. Κάποιοι (ελάχιστοι) συγγραφείς μιλούν για σταθερά 9 ζωές, πράγμα τουλάχιστον ανυπόστατο. Είναι λοιπόν προφανές ότι ο μέγιστος αριθμός ζωών δεν μπορεί να καθοριστεί, μια και εξαρτάται άμεσα από την ελεύθερη βούληση, ως προς την εξελικτική ταχύτητα του ατόμου.
Δυο ερωτήσεις που γίνονται σχεδόν κάθε φορά που μιλώ για τις επιλογές ενσάρκωσης είναι: “Καλά, γιατί να μην επιλέξω μια άνετη πλούσια ζωή;” και “Οι πρωτόγονοι και οι πεινασμένοι στην Αφρική και αλλού, είναι δυνατόν να το επέλεξαν μόνοι τους;”
Βασικά είναι πολύ απλό. Κατ’ αρχή δεν θα έπρεπε ποτέ να ταυτίζουμε την ευτυχία με την οικονομική άνεση και το πνευματικά-εξελικτικό επίπεδο με το πολιτισμικό. Όλα αυτά είναι έννοιες τελείως ανεξάρτητες μεταξύ τους. Αν και το θέμα είναι περισσότερο φιλοσοφικό, ας του κάνουμε μια μικρή ανάλυση.
Το μέγεθος της ευτυχίας ή δυστυχίας είναι κάτι το καθαρά σχετικό. Είμαστε ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι, όταν βιώνουμε μια εμπειρία, συγκριτικά καλύτερη ή χειρότερη από τις συνηθισμένες στιγμές της ζωής μας. Το ίδιο ακριβώς γεγονός μπορεί να μας κάνει τρισευτυχισμένους ή να μας αφήσει τελείως αδιάφορους. Ένας φυλακισμένος σε ένα ανήλιαγο κελί, θα νοιώσει σίγουρα την ύψιστη ευτυχία, αν μεταφερθεί σε ένα κελί με παράθυρο, σε λίγο καιρό το συνηθίζει και θα επιθυμεί μια μικρή βόλτα στην αυλή, και αυτό το αποκτά και γίνεται για λίγο ευτυχισμένος, όμως και αυτό κάποτε θα το συνηθίσει και αναζητά πια την ελευθερία του και πάει λέγοντας. Την ευτυχία τη προκαλεί η βελτίωση μιας κατάστασης και όχι η ρουτίνα της.
Και όσο για το οικονομικό... ας πάρουμε για παράδειγμα δύο νέες κοπέλες που τους χαρίζουν ένα καινούργιο φόρεμα. Η μία είναι πάμπλουτη και έχει ήδη ολόκληρα δωμάτια γεμάτα με φορέματα, η άλλη είναι πολύ φτωχή και αυτό αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός στη ζωή της. Νομίζω δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε ποιά θα γίνει πιο ευτυχισμένη μ’ αυτό το δώρο.
Η δεύτερη ερώτηση είναι ακόμη πιο εύκολο να απαντηθεί. Και εδώ ισχύει η σχετικότητα της ευτυχίας. Πόσο συχνά λέμε: “Κάθε πέρσι και καλύτερα”; Ή μήπως μπορούμε να διανοηθούμε ότι η ζωή στην κλασική αρχαία Ελλάδα ήταν χειρότερη από τη σημερινή, μόνο επειδή έλειπε η τηλεόραση, το τηλέφωνο, το αυτοκίνητο, και οι άλλες σύγχρονες “ανέσεις”; Το αυτό ισχύει για ένα μέλος μιας απλής αφρικάνικης φυλής. Το μέτρο της ευτυχίας ή δυστυχίας τους είναι άμεσα συνδεδεμένο με τα απλά καθημερινά καλά ή κακά γεγονότα, το κυνήγι, τη βροχή, την οικογένεια, την αρρώστια κ.λ.π. και φυσικά όχι με το αν διαθέτουν κινητό τηλέφωνο, στερεοφωνική τηλεόραση, ή το τελευταίο σπορ μοντέλο αυτοκινήτου. Για να μη μιλήσουμε καθόλου και για το άγχος και το στρες που συνοδεύουν απαραίτητα κάθε καταναλωτική κοινωνία. Ποιος δεν θυμάται τη μεγάλη λαϊκή επιτυχία: “Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν...”; Νομίζετε ότι η επιτυχία του αυτή ήταν σύμπτωση; Απλά αντικατόπτριζε με το καθαρότερο τρόπο τη τάση φυγής μας από ένα τεχνολογικό πολιτισμό που κάθε άλλο από ευτυχισμένους μας έκανε!
Αυτά από την μία πλευρά, την υλική. Από την μεταφυσική άποψη, η Ψυχή θα διαλέξει βεβαίως μια ζωή που οι συνθήκες της θα τη βοηθήσουν να μάθει το μάθημά της και να επιτύχει το σκοπό της. Μια ζωή, έστω και σε ευτυχισμένο και άνετο, αλλά άσχετο και ακατάλληλο περιβάλλον, θα πήγαινε σίγουρα χαμένη. Έχω συναντήσει πολλές φορές ανθρώπους που αποφάσισαν να κατέβουν πλούσιοι, σας διαβεβαιώνω ότι οι ζωές τους αυτές, ήταν κάθε άλλο από ευτυχισμένες.
Χρονική διαδοχή
Η χρονική διαδοχή (πάντα με την έννοια του συμβατικού χρόνου) των ενσαρκώσεων, δεν είναι υποχρεωτικά συνεχής, π.χ. μετά από μία ζωή που έληξε το 1900, η επόμενη δεν είναι απαραίτητο να έπεται χρονικά, αλλά μπορεί να κάνει ένα αρκετά μεγάλο η μικρό άλμα, μπροστά η πίσω, ανάλογα με τις ανάγκες της. Αν δηλαδή στο παράδειγμά μας, οι δυνατότητες λήψης μιας συγκεκριμένης εμπειρίας, π.χ. μιας ήρεμης, δημιουργικής, φιλοσοφικής μελέτης, δινόταν μόνο στα τέλη της προκλασικής εποχής, τότε φυσικά η ψυχή μπορεί να πάει πίσω και να ενσαρκωθεί στα τέλη της προκλασικής εποχής, κάπου στον 6ο π.Χ. Αιώνα.
Η κλασική μεταφυσική δέχεται την ύπαρξη τέτοιων χρονικών αλμάτων, όμως σε περιορισμένο αριθμό και χρόνο (μέχρι +- 300 περίπου χρόνια). Αλλά όταν αυτό είναι βασικά δυνατόν, τότε γιατί να μην γίνεται και σε πολλαπλάσιο διάστημα, μια και ο χρόνος είναι μόνο νοητικά υπαρκτός; Στην πράξη των αναδρομών έχω συναντήσει αρκετά (σε ποσοστό περίπου 3%) τέτοια άλματα (μέχρι και 2.500 χρόνια πίσω), όμως στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε το μηχανισμό προτεραιοτήτων της ψυχής, ώστε να είμαστε βέβαιοι για τη πραγματική σειρά των ενσαρκώσεών μας. Σίγουρο πάντως είναι, ότι η ψυχή, ανάλογα πάντοτε με την εμπειρία της (βλέπε κεφ. Ψυχική Εξέλιξη), επιλέγει κάθε φορά τις καταλληλότερες δυνατές συνθήκες ενσάρκωσης, τόσο τοπικά και κοινωνικά όσο και χρονικά.
Ένα με πρώτη ματιά παράδοξο φαινόμενο, που αναφέρεται τόσο σε διάφορα ανατολικά θρησκευτικά-φιλοσοφικά συστήματα και στην αντίστοιχη βιβλιογραφία, όσο και στη καθημερινή πράξη, μέσα από αναδρομές προβιωτών (αν και αρκετά σπάνια), είναι αυτό της διπλής ή και πολλαπλής ενσάρκωσης. Όσοι είδαν την ταινία “Ο μικρός Βούδας” του B. Bertoluci, θα θυμούνται σίγουρα τη περίπτωση τριπλής ενσάρκωσης που παρουσίαζε. Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο λαμαϊκός βουδισμός δέχεται μέχρι 9 ταυτόχρονες ενσαρκώσεις.
Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, όμως έχει σχετικά απλή εξήγηση, συμβαίνει δε σε 2 περιπτώσεις:
Από τη θεωρητική πλευρά, κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί όταν μια αρκετά εξελιγμένη ψυχή, που βρίσκεται στις σχετικά τελευταίες της ενσαρκώσεις, πρέπει να πάρει ακόμη αρκετές εμπειρίες αλλά δεν τις μένουν αντίστοιχες ζωές, τότε επιλέγει τη πολλαπλή ενσάρκωση για να κερδίσει (σχετικό) χρόνο. Βεβαίως εδώ, παρά τη φαινομενική διάσπαση, η ψυχή διατηρεί την ενότητά της, με παρόμοιο τρόπο όπως στο χριστιανικό μυστήριο της Αγίας Τριάδας, όπου τα 3 είναι ταυτόχρονα 1 και αντιστρόφως.
Συχνά η συνάντηση κάποιων μελών της ίδιας ψυχής, συνοδεύεται από έντονα συναισθήματα, μέχρι και παράφορα ερωτικά, και εκλαμβάνεται ως “η αδελφή ψυχή”. Αυτό ίσως (σπανίως) αληθεύει, όμως θα πρέπει να είμαστε υπερβολικά προσεκτικοί, πριν δώσουμε ένα τέτοιο σοβαρό χαρακτηρισμό.
Για παράδειγμα, από τις κάποιες χιλιάδες αναδρομών που έχω κάνει, έχω βρει μόνο 1 τέτοια περίπτωση.
Αυτή η περίπτωση έχει πρακτικότερα, καθαρά μηχανιστικά αίτια και είναι πιθανότερη και συχνότερη από τη προηγούμενη. Εδώ πρόκειται για τη συνάντηση στον ίδιο χωρόχρονο δυο ή περισσοτέρων ενσαρκώσεων της ίδιας πνευματοψυχής.
Βασική προϋπόθεση και εδώ, είναι η κατανόηση της υλικής και μη πνευματικής σχετικότητας του υλικού χωροχρόνου. Ας πάρουμε πάλι ένα παράδειγμα.
Η Πνευματοψυχή “Α” είχε μία ενσάρκωση μεταξύ 1770 και 1820, μετά από το 1835 έως το 1880, κατόπιν από το 1910 έως το1940 και τώρα από το 1960 μέχρι και σήμερα, όμως στο Μεσοδιάστημα του 1940 - 1960, κατά τη διάρκεια του προγραμματισμού της, βλέπει ότι θα μπορούσε να επιτύχει πολύ περισσότερα στη ζωή του 1960, αν είχε πάρει ακόμη κάποιες πρόσθετες εμπειρίες που ακόμη της λείπουν. Έτσι αποφασίζει να κάνει άλλη μία ενσάρκωση το 1780. Κάνει λοιπόν νέο προγραμματισμό και κατεβαίνει στη Γη το 1780 όπου ήδη ζει. Αυτό βεβαίως δεν εμποδίζει την ταυτόχρονη ύπαρξη του, μια και εξελικτικά η γραμμή είναι συνεχής και αδιάκοπη. Αν τώρα κάποια στιγμή συναντηθούν και μεταξύ τους, σίγουρα θα νοιώσουν μεγάλη συγκίνηση και έλξη, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές και άλλες συνθήκες. Ουσιαστικά μέσα στο κάθε σώμα υπάρχει ένα διαφορετικό κομμάτι της ίδιας πνευματοψυχής, απλά η μία από αυτές θα είναι λίγο περισσότερο εξελιγμένη από την άλλη, κατά τη διαφορά των εμπειριών και μαθημάτων των ενδιαμέσων ενσαρκώσεων. Όπως είναι εύκολα κατανοητό, με τον ίδιο μηχανισμό είναι θεωρητικά δυνατή και η πολλαπλή ύπαρξη και συνάντηση.
Ένα άλλο χρονικό παράδοξο που μπορεί να παρουσιαστεί σ’ αυτή τη περίπτωση που θα συναντηθούν η και θα ερωτευτούν μεταξύ τους οι δυο αυτές ενσαρκώσεις, είναι το ότι με πρώτη ματιά φαίνεται πως: ενώ η πρώτη ζωή έχει κυλίσει και τελειώσει με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο, με την εμφάνιση της δεύτερης ενσάρκωσης όλα αλλάζουν και κάποιες εμπειρίες και μαθήματα της πρώτης είναι πια πολύ διαφορετικά. Εδώ υπάρχουν πάλι δυο φαινομενικά διαφορετικές εξηγήσεις: Η μία έχει να κάνει άμεσα με τη “θεωρία των Παραλλήλων Συμπάντων” (όπου είπαμε ότι θα επανέλθουμε αργότερα), δηλαδή αυτό συνέβη σε κάποιο άλλο Σύμπαν και κατόπιν, ένεκα εξαιρετικής (πολύ καλύτερης) επιλογής, έξω από την πιθανή εξελικτική της πορεία, διαφοροποιήθηκε αλλάζοντας “Καρέ”, που σημαίνει ελεύθερη επιλογή άλλου παραλλήλου χωροχρονικού επιπέδου.
Η άλλη αφορά το κλασικό ερώτημα του παραδόξου της διαχρονικής αλλαγής των γεγονότων (βλέπε κεφ. για το Χρόνο), όπου και σ’ αυτή τη περίπτωση το πιθανότερο είναι ότι: Τα γεγονότα οπωσδήποτε έγιναν και παραμένουν έτσι όπως στην τελευταία αλλαγή τους, που σημαίνει ότι κάτι άλλο ποτέ δεν υπήρξε, παρά μόνο υποθετικά σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, οπότε επιστρέφουμε ξανά στη πρώτη εξήγηση.
Πάντως βασικά, τόσο οι πολλαπλές ενσαρκώσεις, όσο και οι ταυτόχρονες ένεκα χρονικών παλινδρομήσεων, αποφεύγουν απόλυτα την συνάντηση στον ίδιο τόπο της ίδιας πνευματοψυχής με το «διπλό» της, ακριβώς για την αποφυγή παραδόξων ή περιέργων καταστάσεων και οι παράλληλες ενσαρκώσεις πραγματοποιούνται σε πολύ απομακρυσμένους μεταξύ τους τόπους, ώστε η πιθανότητα μιας συνάντησης να είναι μηδαμινή έως απίθανη.
Γενικά ισχύει η αρχή ότι μια ενσαρκωμένη πνευματοψυχή μπορεί να επισκέπτεται όσο συχνά θέλει τον ίδιο τόπο αλλά όχι στον ίδιο χρόνο, ενώ μπορεί να συνυπάρχει όσο θέλει στον ίδιο χρόνο, αλλά όχι στον ίδιο τόπο.
